Βαρέθηκα τα “πυροτεχνήματα” για την αύξηση της θητείας. Βαρέθηκα τη δήθεν επιχειρούμενη “μέτρηση της κοινής γνώμης” απέναντι στην μηδέποτε επισήμως ανακοινωμένη και πάντα φημολογούμενη επιμήκυνση της στρατιωτικής θητείας. Βαρέθηκα να νομιμοποιείται με αυτό το επιχείρημα η διάδοση φημών, οι οποίες σύμφωνα με τον καθηγητή Étienne Augé  στο “Petit traité de propagande” είναι “ένα φαινόμενο της επικοινωνίας της μάζας”, το οποίο χρησιμοποιείται ως “γκρίζα προπαγάνδα”. Βαρέθηκα κάποιοι να με θεωρούν μάζα, την εποχή που η τεχνολογία μου δίνει όλα τα μέσα να πληροφορούμαι καλύτερα.
Ζητώ ως πολίτης να έχω επίσημη ενημέρωση για τις προθέσεις της Πολιτείας, με επιχειρήματα, για την αναγκαιότητα ή μη της επιμήκυνσης της θητείας και όχι μέσα από φήμες που εντέχνως διαρρέονται στον παραδοσιακό Τύπο. Θέλω να μπορώ να δω τα στοιχεία των μελετών, στις οποίες βασίστηκε στο παρελθόν η μείωση και η φημολογούμενη σήμερα αύξηση της θητείας, γιατί ποτέ δεν τις είδα από την πλευρά των Ενόπλων Δυνάμεων.

Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου περίεργο, αφού τα media και το κοινό στην παραδοσιακή- νευτώνεια θεώρηση του πολέμου, στην οποία βασίζεται σήμερα το δόγμα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, είναι “προβλήματα τα οποία πρέπει να αγνοηθούν”.
Κι όμως, όπως αναφέρουν οι Thomas Rid και Marc Hecker στο βιβλίο τους “War 2.0 – Irregular Warfare in the Information Age” τα media και το κοινό σύμφωνα με τις νέες θεωρίες για τον πόλεμο, αποτελούν το κεντρικό πεδίο διεξαγωγής της μάχης και έχουν υψηλή προτεραιότητα. Η πληροφορίες είναι δημόσιες, από ανοιχτές πηγές και προσφέρονται για εξωτερική κατανάλωση.
Σύμφωνα με τις παλαιότερες αντιλήψεις, οποίες φαίνεται να διέπουν σήμερα τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, όπως παρουσιάζονται από τους Rid kai Hecker, ο  παραδοσιακός πόλεμος (war 1.0) :
  • επικεντρώνεται στην τεχνολογία των όπλων (η χώρα μας ακόμα και μέσα στην κρίση παραμένει διατηρεί υψηλές εξοπλιστικές δαπάνες)
  • εστιάζει στο πώς είναι συγκροτημένος ο αντίπαλος (το ελληνικό αμυντικό δόγμα είναι σταθερά προσηλωμένο στους κινδύνους από ανατολικά και βόρεια)
  • έχει μικρή διάρκεια, γρήγορη εξέλιξη και τελειώνει με καθαρή νίκη
  • έχει ιεραρχική δομή διοίκησης όπου οι εντολές δίδονται από πάνω προς τα κάτω.
Αντίθετα, το νέο περιβάλλον του πολέμου, είναι χαοπλεξικό, όπως σαφώς αναφέρει ο Antoine Bousquet στο βιβλίο του “The Scientific Way of Warfare- Order and Chaos on the Battlefields of Modernity”. Οι μοντέρνες αντιλήψεις για τον πόλεμο ή αλλιώς “war 2.0” αναφέρουν πως:
  • περιστρέφεται γύρω από πολύπλοκα πολιτιστικά συστήματα
  • το βασικό πεδίο μάχης είναι ο πληθυσμός
  • έχει μεγάλη διάρκεια και αργή εξέλιξη
  • δεν ακολουθεί ιεραρχία και οι πρωτοβουλίες αναπτύσσονται κυρίως από τη βάση προς τα επάνω, ενώ ταυτόχρονα η εξουσία είναι αποκεντρωμένη.
Αν αναλογιστούμε τις τελευταίες ταραχές στον Αραβικό κόσμο, μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε τον χαοπλεξικό τρόπο διεξαγωγής του πολέμου. Άλλωστε, πολλοί υποστηρίζουν πως και οι μεγάλες νίκες της ελληνικής ιστορίας από το 1821 μέχρι και σήμερα, βασίστηκαν περισσότερο στον ανορθόδοξο πόλεμο, παρά στον τακτικό στρατό.
Παρότι ήδη οι ΝΑΤΟϊκές χώρες έχουν ήδη αρχίσει να προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα, τροποποιώντας τις ιεραρχικές τους δομές, και δημιουργώντας ευέλικτες Ένοπλες Δυνάμεις η χώρα μας παραμένει σε γραμμικά ιεραρχικές λογικές του περασμένου αιώνα. Στις ΗΠΑ ήδη από το 1990 οι θεωρία του δικτυο-κεντρικού πολέμου πέρασε στο στρατιωτικό δόγμα της χώρας. Στην Ελλάδα, το τελευταίο τρίμηνο, συζητούσαμε και πάλι τη νέα δομή δυνάμεων, με γεωγραφικά κριτήρια (πού και πόσες μονάδες πρέπει να υπάρχουν) και με κριτήρια ισχύος των όπλων, την ώρα μάλιστα που κατά πολλούς η οικονομική κρίση αποτελεί ένα ανορθόδοξο πόλεμο με επίκεντρο τη χώρα μας.
Δεν θα έπρεπε να έχουμε βγει σοφότεροι από την κρίση και να επανεκτιμήσουμε τη συνολική λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων; Μήπως κοιτάζουμε το δέντρο, επιχειρηματολογώντας για τη στρατιωτική θητεία και χάνουμε το δάσος που είναι η δομή και η αποτελεσματικότητά των Ενόπλων Δυνάμεων, στη σύγχρονη εποχή;

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Toggle Footer